Η ομάδα Σ(t)wmα στα πλαίσια του μαθήματος της θεατρίκης παραγωγής με διδάσκουσα την Άννα Τσίχλη του τμήματος θεατρικών σπουδών του πανεπιστημίου πελοπονήσσου παρουσιάζει το έργο του σάμουελ μπέκετ ''Ευτυχισμένες μέρες''.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΟΠΟΥΛΟΥ ΓΩΓΩ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΡΩΜΑΝΟΥ ΣΤΕΛΛΑ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ .
ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥΧΟΡΕΥΤΗΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΝΑΤΑΣΑ
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΡΩΜΑΝΟΥ ΣΤΕΛΛΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΚΑΜΕΡΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥ
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΓΟΥΙΝΝΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ
ΓΟΥΙΝΝΥ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΓΟΥΙΛΛΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥ
ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ PALACE 23-24 Ιανουαρίου 1 9.30 μ.μ
Μια διασκευή της ομάδας Σ(t)wmα εμπνευσμένη από το έργο Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ και τις ακόλουθες έννοιες:
ΚΥΚΛΟΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΔΙΑΔΟΧΗΕΓΩΑΥΤΌΕΑΥΤΟ.......................................8
Οι «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ» (1961) είναι γεμάτες μικροκινήσεις. Στην Α’ πράξη η θαμμένη ως τη μέση Γουίννυ απασχολεί συνεχώς τα χέρια της με αντικείμενα (ομπρέλα, καθρεφτάκι, τσάντα). Η ηρωίδα για να αποφύγει το κενό υπεκφεύγει στις φλύαρες κινήσεις που της γίνονται συνήθεια. Έτσι υπογραμμίζει ο Μπέκετ το κωμικοτραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο έργο, τα μικροαντικείμενα αποκτούν τη δυνατότητα να σημάνουν κάτι νέο το οποίο δεν έχει σχέση με τη χρήση τους από τη στιγμή που παρουσιάζονται στη σκηνή. Η διαρκής προσπάθεια της Γουίννυ να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί την καθημερινότητά της μέσα απ’ την κοκεταρία της για να αντιδράσει ως προς το τέλος, διαφαίνεται στον ακατάσχετο μονόλογό της, που στην ουσία είναι βαθιά τραγικός. Η κάλυψη του τραγικού με το πέπλο της αισιοδοξίας. Κοντά της βρίσκεται και ο σύντροφός της Γουίλυ, ακίνητος και σχεδόν άφωνος, που περιορίζεται σε μουγκριτά και επιφωνήματα. Επαναλήψεις λέξεων, κινήσεων, διαπερνούν τις δύο πράξεις δημιουργώντας μια μουσικότητα. Στην επανάληψη όλα γίνονται σχεδόν τελετουργικά, με συμμετρίες και ασυμμετρίες που αποτελούν το τυπικό αυτής της τελετουργίας. Στη Β΄ πράξη η Γουίννυ θαμμένη ως το λαιμό χαμογελάει, βγάζει τη γλώσσα, κάνει γκριμάτσες, μικροκινήσεις, που αποκτούν αξία λόγω της ακινησίας. Ο λόγος λειτουργεί ως υποκατάστατο της κίνησης. Ο ηθοποιός περιορίζεται μόνο σε λέξεις. Η Γουίννυ μιλάει διαρκώς για να αισθάνεται ότι υπάρχει. Ο λόγος είναι σε συνεχή ροή με γρήγορη εναλλαγή εικόνων. Η σιωπή θα αναιρούσε την ίδια της την ύπαρξη. Αντιστέκεται στην ακινησία με γκριμάτσες όπως αντιστέκεται και στο λόγο με την αποσύνθεσή του. Οι ανταποκρίσεις του Γουίλυ δημιουργούν κατά κάποιο τρόπο ένα διάλογο, μια λεκτική ανταλλαγή. Ουσιαστικά όλο το έργο είναι ένας σφιχτοδεμένος μονόλογος. Ο Μπέκετ συνδέει την τελευταία στιγμή με το τραγούδι για την οποία η Γουίννυ προετοιμάζεται από την αρχή. Την τελευταία στιγμή τραγουδά γιατί όπως λέει “είναι θανάσιμο να τραγουδάει κανείς πολύ νωρίς”. Στα μετέπειτα έργα του ο Μπέκετ εγκαταλείπει το διάλογο και τη σκηνική κίνηση.ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΈγραψε πεζά, δοκίμια και ποιήματα και στράφηκε στο θέατρο μετά τον πόλεμο. Κάποιες φορές σκηνοθετούσε ο ίδιος τα έργα του. Το 1969 βραβεύτηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας. Χαρακτηρίστηκε ως υπαρξιστής φιλόσοφος του παραλόγου, αλλά συνειδητά ο ίδιος ποτέ του δεν διατύπωσε κάποια υπαρξιακή άποψη. Δε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με οποιαδήποτε σχολή. Η κατάταξη του Μπέκετ σ΄ αυτό που ονομάζουμε θέατρο του παραλόγου, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε πού ανήκει. Δεν δίνει κανένα κλειδί για την ερμηνεία - κατάταξη του έργου του. Κάποτε είπε ότι έχει γράψει κάποιους ήχους και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει μουσική πάνω σ’ αυτούς. To έργο του είναι εξαιρετικά λογικό και -αν έπρεπε να χαρακτηρίζονταν θα μπορούσε να πει κανείς ότι διέπεται από πειθαρχημένη αυστηρή και σκληρή λογική. Μα δεν μπορεί να υπάρξει μια ερμηνεία ασφαλής και όπως έγραψε ο Μάρτιν Έσσλιν: "κάθε απόπειρα να καταλήξει κανείς σε μια ξεκάθαρη και σίγουρη ερμηνεία… θα ήταν τόσο παράλογη, όσο και το να προσπαθήσει να ανακαλύψει και να καθορίσει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει το περίγραμμα ενός κιάρο –σκούρο σ’ έναν πίνακα του Ρέμπραντ, ξύνοντας τη μπογιά". Στα έργα του Μπέκετ δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη και η έλλειψη πλοκής είναι ακόμη πιο ολοκληρωτική απ’ ότι στα υπόλοιπα έργα του θεάτρου του Παραλόγου. Συγγραφέας της απελπισίας, του αδιεξόδου, της μάταιης αναζήτησης του θεού, του απελπισμένου κόσμου, του αποσπασματικού λόγου. "Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα"
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΟΠΟΥΛΟΥ ΓΩΓΩ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΡΩΜΑΝΟΥ ΣΤΕΛΛΑ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ .
ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥΧΟΡΕΥΤΗΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΝΑΤΑΣΑ
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΡΩΜΑΝΟΥ ΣΤΕΛΛΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΚΑΜΕΡΑ ΤΣΟΝΤΖΟΥ ΜΙΚΕΛΑ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥ
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΓΟΥΙΝΝΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΤΖΑΝΙΔΑΚΗ ΕΛΕΝΑ
ΓΟΥΙΝΝΥ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΚΑΡΑΛΕΚΚΑ ΕΥΗ
ΓΟΥΙΛΛΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ ΒΙΚΥ
ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ PALACE 23-24 Ιανουαρίου 1 9.30 μ.μ
Μια διασκευή της ομάδας Σ(t)wmα εμπνευσμένη από το έργο Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ και τις ακόλουθες έννοιες:
ΚΥΚΛΟΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΔΙΑΔΟΧΗΕΓΩΑΥΤΌΕΑΥΤΟ.......................................8
Οι «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ» (1961) είναι γεμάτες μικροκινήσεις. Στην Α’ πράξη η θαμμένη ως τη μέση Γουίννυ απασχολεί συνεχώς τα χέρια της με αντικείμενα (ομπρέλα, καθρεφτάκι, τσάντα). Η ηρωίδα για να αποφύγει το κενό υπεκφεύγει στις φλύαρες κινήσεις που της γίνονται συνήθεια. Έτσι υπογραμμίζει ο Μπέκετ το κωμικοτραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο έργο, τα μικροαντικείμενα αποκτούν τη δυνατότητα να σημάνουν κάτι νέο το οποίο δεν έχει σχέση με τη χρήση τους από τη στιγμή που παρουσιάζονται στη σκηνή. Η διαρκής προσπάθεια της Γουίννυ να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί την καθημερινότητά της μέσα απ’ την κοκεταρία της για να αντιδράσει ως προς το τέλος, διαφαίνεται στον ακατάσχετο μονόλογό της, που στην ουσία είναι βαθιά τραγικός. Η κάλυψη του τραγικού με το πέπλο της αισιοδοξίας. Κοντά της βρίσκεται και ο σύντροφός της Γουίλυ, ακίνητος και σχεδόν άφωνος, που περιορίζεται σε μουγκριτά και επιφωνήματα. Επαναλήψεις λέξεων, κινήσεων, διαπερνούν τις δύο πράξεις δημιουργώντας μια μουσικότητα. Στην επανάληψη όλα γίνονται σχεδόν τελετουργικά, με συμμετρίες και ασυμμετρίες που αποτελούν το τυπικό αυτής της τελετουργίας. Στη Β΄ πράξη η Γουίννυ θαμμένη ως το λαιμό χαμογελάει, βγάζει τη γλώσσα, κάνει γκριμάτσες, μικροκινήσεις, που αποκτούν αξία λόγω της ακινησίας. Ο λόγος λειτουργεί ως υποκατάστατο της κίνησης. Ο ηθοποιός περιορίζεται μόνο σε λέξεις. Η Γουίννυ μιλάει διαρκώς για να αισθάνεται ότι υπάρχει. Ο λόγος είναι σε συνεχή ροή με γρήγορη εναλλαγή εικόνων. Η σιωπή θα αναιρούσε την ίδια της την ύπαρξη. Αντιστέκεται στην ακινησία με γκριμάτσες όπως αντιστέκεται και στο λόγο με την αποσύνθεσή του. Οι ανταποκρίσεις του Γουίλυ δημιουργούν κατά κάποιο τρόπο ένα διάλογο, μια λεκτική ανταλλαγή. Ουσιαστικά όλο το έργο είναι ένας σφιχτοδεμένος μονόλογος. Ο Μπέκετ συνδέει την τελευταία στιγμή με το τραγούδι για την οποία η Γουίννυ προετοιμάζεται από την αρχή. Την τελευταία στιγμή τραγουδά γιατί όπως λέει “είναι θανάσιμο να τραγουδάει κανείς πολύ νωρίς”. Στα μετέπειτα έργα του ο Μπέκετ εγκαταλείπει το διάλογο και τη σκηνική κίνηση.ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΈγραψε πεζά, δοκίμια και ποιήματα και στράφηκε στο θέατρο μετά τον πόλεμο. Κάποιες φορές σκηνοθετούσε ο ίδιος τα έργα του. Το 1969 βραβεύτηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας. Χαρακτηρίστηκε ως υπαρξιστής φιλόσοφος του παραλόγου, αλλά συνειδητά ο ίδιος ποτέ του δεν διατύπωσε κάποια υπαρξιακή άποψη. Δε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με οποιαδήποτε σχολή. Η κατάταξη του Μπέκετ σ΄ αυτό που ονομάζουμε θέατρο του παραλόγου, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε πού ανήκει. Δεν δίνει κανένα κλειδί για την ερμηνεία - κατάταξη του έργου του. Κάποτε είπε ότι έχει γράψει κάποιους ήχους και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει μουσική πάνω σ’ αυτούς. To έργο του είναι εξαιρετικά λογικό και -αν έπρεπε να χαρακτηρίζονταν θα μπορούσε να πει κανείς ότι διέπεται από πειθαρχημένη αυστηρή και σκληρή λογική. Μα δεν μπορεί να υπάρξει μια ερμηνεία ασφαλής και όπως έγραψε ο Μάρτιν Έσσλιν: "κάθε απόπειρα να καταλήξει κανείς σε μια ξεκάθαρη και σίγουρη ερμηνεία… θα ήταν τόσο παράλογη, όσο και το να προσπαθήσει να ανακαλύψει και να καθορίσει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει το περίγραμμα ενός κιάρο –σκούρο σ’ έναν πίνακα του Ρέμπραντ, ξύνοντας τη μπογιά". Στα έργα του Μπέκετ δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη και η έλλειψη πλοκής είναι ακόμη πιο ολοκληρωτική απ’ ότι στα υπόλοιπα έργα του θεάτρου του Παραλόγου. Συγγραφέας της απελπισίας, του αδιεξόδου, της μάταιης αναζήτησης του θεού, του απελπισμένου κόσμου, του αποσπασματικού λόγου. "Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου