Η Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που πρόσφατα αντικαταστάθηκε από το Υπουργείο Παιδείας βαρύνεται από σωρεία καταγγελιών για παρατυπίες και παρανομίες, που ωστόσο έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την ιδιοκτησιακή αντίληψη του Ιδρύματος, η οποία εκφύλισε το ρόλο και την πρακτική των μελών της Διοικούσας, που πλέον πόρρω απείχε από τη δέουσα διοικητική δράση που θα έπρεπε να εξυπηρετεί σαφώς καθορισμένα παιδαγωγικά καθήκοντα και σκοπούς.Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω πρακτικής αποτελεί ο κ. Λιαργκόβας, δεξί χέρι του τέως Προέδρου κ. Δημόπουλου και γαμπρός του Νομάρχη Αρκαδίας. Ο εν λόγω κύριος κατηγορείται –μεταξύ άλλων- ότι, μετέχοντας στο «Κέντρο Μεταφοράς Τεχνολογίας και Καινοτομίας Πελοποννήσου, ΚΜΤΚ ΙΙ», διόρισε παρανόμως και παρατύπως φιλικά του πρόσωπα και συνεργάτες στο ΔΣ του ΚΜΤΚ ΙΙ, προκειμένου να ανατεθούν έργα με κοινοτικούς προϋπολογισμούς, όχι μόνο σε δικούς του ανθρώπους, αλλά ακόμα και στο Τμήμα του στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.Η δε σύζυγος του κ. Δημόπουλου διατηρεί επιχείρηση δημοσίων σχέσεων και διοργάνωσης συνεδρίων, με την ονομασία «ΤΡΙΑΙΝΑ», η οποία είτε με απευθείας αναθέσεις, είτε μέσω προκηρύξεων ελεγχόμενης εγκυρότητας, ανέλαβε πολλάκις τη διοργάνωση των συμποσίων, των συνεδρίων και των λοιπών δράσεων δημοσιότητας του Πανεπιστημίου. Αλλά και ό,τι νέο –μικρό ή μεγάλο- έπρεπε να γίνει στον κατασκευαστικό ή επισκευαστικό τομέα δεν φαίνεται να ακολούθησε πάντοτε την οδό της διαφάνειας και της νομιμότητας που πρέπει να συνοδεύει οποιονδήποτε διορισμένο λειτουργό διαχειρίζεται δημόσιους πόρους. Με αυτό τον τρόπο στις παντοειδείς κατασκευαστικές και επισκευαστικές εργασίες του Ιδρύματος οι ανάδοχοι ήταν συχνά συγκεκριμένοι και φιλικά διακείμενοι στον κύριο Δημόπουλο και τους συν αυτώ.Αλλά και η κυρία Γεωργία Ξανθάκη-Καραμάνου, σύζυγος του πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας κ. Ανδρ. Καραμάνου και απελθόν μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη με την ιδιοκτησιακή αντίληψή της περί του Πανεπιστημίου. Η ίδια είναι και πρόεδρος των προσωρινών επιτροπών σε δύο τμήματα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, τα οποία εδρεύουν στην Καλαμάτα, αλλά και μέλος της προσωρινής διοίκησης ενός ακόμη τμήματος του Ιδρύματος, το οποίο βρίσκεται στο Ναύπλιο. Με αυτά ως εφαλτήριο, πολλές εκλογές μελών ΔΕΠ στα Τμήματα της Καλαμάτας καταγγέλλονται ως παράνομες και ότι έγιναν προκειμένου στο μέλλον, όταν το Πανεπιστήμιο αποκτήσει τον απαιτούμενο αριθμό μελών ΔΕΠ, η εν λόγω κυρία να εκλεγεί Πρύτανης. Έτσι, για τους ιδιοτελείς της σκοπούς φροντίζει να εκλέξει Λέκτορες και Καθηγητές της αρεσκείας της και μάλιστα με τις πλέον παράτυπες διαδικασίες, αφού ο έλεγχος νομιμότητας γίνεται παράνομα από την ίδια. Καλεί δε μόνη της στα εκλεκτορικά Καθηγητές που δεν έχουν συνάφεια γνωστικού αντικειμένου, ενώ αποκλείει άλλους που δεν της είναι αρεστοί. Τελευταία μάλιστα, για να προτείνει μια λέκτορα που θεωρεί ότι θα είναι της επιρροής της, έχει καλέσει στο εκλεκτορικό Καθηγητές που όχι μόνο δεν έχουν συνάφεια γνωστικού αντικειμένου, αλλά ούτε καν έχει ακόμα υπογραφεί το ΦΕΚ διορισμού τους. Σε κάθε περίπτωση όλα τα παραπάνω τελούσαν υπό την πλήρη γνώση, ανοχή και συγκάλυψη του τέως Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου κ. Δημόπουλου.Στο ίδιο πλαίσιο γκρίζας διοικητικής πρακτικής, κινήθηκαν και άλλα μέλη της Διοικούσας, όπως ο κ. Αρβανιτόπουλος, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι εξέθεσαν το κύρος και την ακαδημαϊκή υπόσταση του Ιδρύματος προχωρώντας σε χαριστικές εκλογές μελών ΔΕΠ της αρεσκείας τους και στη δημιουργία περίεργου κλίματος κατά τη διάρκεια εκλογών προέδρων προσωρινών επιτροπών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έγκριτοι ερευνητές, κάτοχοι διδακτορικών διπλωμάτων έπεφταν πάνω σε φωτογραφικές προκηρύξεις θέσεων μελών ΔΕΠ, αντιμετωπίζοντας έτσι την de facto απαξίωση του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου προκειμένου, σε κάθε περίπτωση, να προωθούνται οι ευνοούμενοι του συστήματος του κ Αρβανιτόπουλου και των φίλων του. Και αυτά ήταν γνωστά στο ακαδημαϊκό μικρόκοσμο του Ιδρύματος.Αντίστοιχη αδιαφάνεια και νεποτισμός χαρακτήριζε συνολικά, οτιδήποτε είχε να κάνει και με τα ερευνητικά προγράμματα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, καθώς η επιλογή των μελών των ερευνητικών ομάδων γινόταν παρομοίως με κριτήρια προσωπικά, φιλικά και συγγενικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και την -συχνά- φτωχή παραγωγή ερευνητικού έργου, αλλά και την προκλητική διασπάθιση κοινοτικών κονδυλίων από ημέτερους που το διέδιδαν κιόλας, ως επίδειξη ισχύος σε λοιπούς «πληβείους» της εκεί πανεπιστημιακής κοινότητας.