Για να διηγηθώ την ιστορία μου, θα πρέπει να ξεκινήσω από πολύ παλιά. Να ανατρέξω, αν γίνεται, στα τρυφερά χρόνια της παιδικής μου ηλικίας κι ακόμη πιο παλιά, στις ρίζες της καταγωγής μου.
Όταν οι λογοτέχνες γράφουν μυθιστορήματα θαρρούν πως είναι θεοί, ικανοί να δουν σε βάθος και να κατανοήσουν κάθε ιστορία ανθρώπινη, να την παρουσιάσουν όπως κι ο ίδιος ο παντοδύναμος θα τη διηγόταν δίχως να κρύψει τίποτα. Και τούτο, εγώ, όπως κι οι λογοτέχνες άλλωστε, δεν μπορώ να το κάνω. Όμως η δική μου ιστορία είναι πολύ πιο σημαντική για μένα απ' ό,τι στον κάθε λογοτέχνη η δική του, γιατί καθρεφτίζει εμένα. Είναι η ιστορία μιας ανθρώπινης ύπαρξης, όχι ενός φανταστικού εξιδανικευμένου ατόμου, μιας πραγματικής , ζωντανής, μοναδικής μορφής. Αυτό που συνιστά μια αληθινή, ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη είναι άλυτο μυστήριο για μας, κι οι άνθρωποι, που ο καθένας είναι ένα πολύτιμο, μονάκριβο πείραμα της φύσης, καταστρέφονται ομαδικά. Ωστόσο, αν δεν ήμασταν κάτι περισσότερο από ξεχωριστές ανθρώπινες υπάρξεις και μια σφαίρα ήταν αρκετή για να εξαφανίσει τον καθένα μας από τούτο τον κόσμο, δεν θα υπήρχε λόγος να γράφονται ιστορίες. Μα κάθε άνθρωπος δεν είναι απλά ο εαυτός του. Είναι το μοναδικό, συγκεκριμένο, πάντα σημαντικό και αξιόλογο σημείο όπου διασταυρώνονται τα φαινόμενα του κόσμου, με τρόπο ξέχωρο, μοναδικό. Για τούτο, κάθε ιστορία ανθρώπινη είναι σημαντική, αιώνια και ιερή. Για τούτο, κάθε άνθρωπος, ενόσω ζει και εκπληρώνει τη θέληση της φύσης, είναι μια ύπαρξη υπέροχη που της πρέπει κάθε προσοχή.
Στον καθένα το πνεύμα έγινε σάρκα, στον καθένα μια ολάκερη φύση υποφέρει, στον καθένα ένας λυτρωτής σταυρώνεται.
Λίγοι ξέρουν σήμερα τι είναι ο άνθρωπος. Πολλοί το νιώθουν από ένστικτο για τούτο και πεθαίνουν πιο εύκολα καθώς κι εγώ θα πεθάνω πιο εύκολα όταν τελειώσω αυτήν την ιστορία.
Δεν μπορώ να ονομάσω τον εαυτό μου πολύξερο. Ήμουν κι ακόμα είμαι ερευνητής, μα δε γυρεύω πια στ' αστέρια ή στα βιβλία αυτό που ζητώ. Ακούω τους ψίθυρους μες στο αίμα μου. Δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία η δική μου, δε διαθέτει τη γλυκιά αρμονία μιας ιστορίας που πλάθουμε με τη φαντασία μας. Όμοια όπως η ζωή όλων των ανθρώπων που σταμάτησαν να εξαπατούν τον εαυτό τους, έτσι και η δική μου είναι παράλογη μαζί και χαώδης, έχει κάτι από τρελά μαζί και όνειρα.
Κάθε ανθρώπου η ζωή είναι ένας δρόμος μέσα στον εαυτό του, μια προσπάθεια να βρει κάποιο δρόμο, το ίχνος ενός μονοπατιού. Κανείς ποτέ δεν υπήρξε ολότελα ο εαυτός του, ωστόσο ο καθένας αγωνίζεται να το πετύχει, και ο κουτός και ο ευφυής, όσο καλύτερα μπορεί. Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του.

.πρόλογος. Ντέμιαν, Χέρμαν Έσσε.