«Ο χρόνος περνάει, αυτό είναι όλο, σβήνω το φως και ο νοών νοείτω»
Samuel Beckett
Η Σχολή Καλών Τεχνών (Τμήμα Θεατρικών Σπουδών) τέλεσε υπό κατάληψη κατά το διάστημα 07.09.11 ως 12.10.11.
Την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011, ο Φοιτητικός Σύλλογος του Τμήματος, κατόπιν ψήφισης, προέβη στην κατάληψη της σχολής και της γραμματείας του. Το ψήφισμα αυτό δεν έγκειται στα πλαίσια καμίας παράταξης.
Η κινητοποίηση αυτή αποτέλεσε διαμαρτυρία κι εναντίωση στην εφαρμογή του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος υπερψηφίστηκε, με τη συναίνεση 250 βουλευτών, στις 24 Αυγούστου ’11. Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, όχι όμως μέσω του νέου νόμου.
Παρά τη λήξη της κατάληψης, εξακολουθούμε να εναντιωνόμαστε στην εφαρμογή του νόμου και να απαιτούμε:
- Να μην υποβαθμιστεί, να μη συγχωνευθεί και να μην καταργηθεί κανένα πανεπιστημιακό τμήμα/σχολή/ίδρυμα, εξαιτίας της πλασματικής οικονομικής κρίσης.
- Όχι στην κατάργηση του ασύλου & των ακαδημαϊκών ελευθεριών με την καθοδήγηση της έρευνας από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
- Ενίσχυση των ανθρωπιστικών σπουδών.
- Δωρεάν παιδεία για όλους: Κανένα αντίτιμο για το πάσο, όχι στα δίδακτρα, διατήρηση παροχής δωρεάν συγγραμμάτων.
- Όχι στη συρρίκνωση των σπουδών μας. Όχι στη μείωση μισθών. Όχι στη μείωση διδακτικού προσωπικού. Όχι στη μείωση μαθημάτων. Όχι στην απουσία ποιοτικών κριτηρίων. Όχι στη μείωση ετών φοίτησης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Λήψη πτυχίου και αντίκρισμα αυτού στην αγορά εργασίας κι όχι χορήγηση βεβαιώσεων σπουδών αντί αυτού.
Το Πανεπιστήμιο να μη μετατραπεί σε
«μετα-λυκειακή εκπαίδευση».
Εναντιωνόμαστε στην εξαθλίωση της παιδείας σε οποιαδήποτε βαθμίδα, σε οποιαδήποτε μορφή.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
ΝΑΥΠΛΙΟΥ
«Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(…)
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θα ‘ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο».
Μανώλης Αναγνωστάκης
Πέρασαν οι μέρες κι η ζωή συνεχίζεται. Ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Με κλεισμένα τα ρολά αφήνουμε άλλους να καθαρίζουν για πάρτη μας και ζητάμε και τα ρέστα. Εμείς από μακριά νανουρίζουμε τον κρατικό μηχανισμό και δηλώνουμε την ανοχή μας. Ανοχή σημαίνει συνενοχή κι η συνενοχή είναι χειρότερη από την αυτουργία. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να διαβάσουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και να μπούμε στον κύκλο κι εμείς. Είναι πολύ βαρετό όταν κάποιοι παίζουν κι εμείς σε μια καρέκλα τους κοιτάμε και περιμένουμε να τελειώσουν μήπως παίξουν και το δικό μας παιχνίδι. Όλα στο μηδέν. Αντανακλαστικά, αγωνίες, όρεξη, συντροφικότητα. Δεν υπάρχουμε εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γιατί κατάληψη; Πάλι δεν κάνατε κάτι και τα γνωστά. Δεν θα μιλήσω για τα διαδικαστικά κι ούτε θα πω πως δεν καταφέραμε τίποτα. Καταφέραμε πολλά. Μέσα μας. Ζήσαμε ένα μήνα όλοι μαζί, μάθαμε ο ένας για τον άλλο, πεινάσαμε μαζί, μοιραστήκαμε τα λεφτά μας, τα βράδια μας, τις μουσικές μας, παίξαμε, φλερτάραμε. Και τη σχέση έχει αυτό με τους νόμους; Την πιο βασική. Οι άνθρωποι που κάνουν τα παραπάνω είναι πολλές φορές οι πιο μεγάλοι εχθροί του συστήματος. Κι αυτό γιατί του δείχνουν πως ότι κι αν κάνει, εμείς υπάρχουμε έξω από το σπίτι μας, και ζούμε όσα παλεύει να μας στερήσει.
Ο νόμος είναι ένα ακόμα κομμάτι του πάζλ. Υπάρχουν χιλιάδες κομμάτια. Η ελευθερία χάνεται κάθε μέρα, οι άνθρωποι φτωχαίνουν σε ιδέες, κι όλοι μαζί χέρι χέρι κατηγορούμε τους δέκα, είκοσι και ποτέ τον εαυτό μας. Το μεγαλύτερο λαμόγιο απ 'όλα.
Ξύπνα φίλε μου. Όλα σε προσπερνούν και σε αντικαθιστούν. Μηχανές που κάνουν τη δουλειά σου, τηλεσκουπιδια που αναγνωρίζουν το ταλέντο σου, και ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί.
Ακόμα μια δήθεν "επαναστάτρια" χωρίς αιτία που λέει παροχειμενα λόγια, θα πεις. Εγώ σου λέω, ακόμα μια φωνή που προσπαθείς να φιμώσεις γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς το δίκιο της.
Κι αν όλα δεν ήρθαν όπως τα φανταστήκαμε σημασία έχει ότι κάποτε κοιτώντας πίσω θα υπάρχει κάτι να μας θυμίζει πως δεν ήμασταν νεκροί. Κι αν η άμαξα δεν είχε γίνει κολοκύθα; ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩΝ ΝΕΚΡΟΙ. Ζωή σε ΄σας. Ανώνυμο γράμμα, γιατί η συνείδηση δεν έχει ταυτότητα, τηλέφωνο και διεύθυνση. Έχει μόνο ένα τόπο διαμονής. Το μυαλό...