Π Ο Ι Ο Δ Ι Κ Α Ι Ω Μ Α Σ Τ Ο Ν Λ Ο Γ Ο ;



Η δυνατότητα της εξουσίας να ελέγχει τον πληθυσμό και άρα να είναι εξουσία εξαρτάται ευθέως από την δυνατότητά της να δολοφονεί. Όμως τα μέσα που της επιτρέπουν τον φόνο αντλούν υπόσταση από τα δικαιώματά σου που εσύ της επιτρέπεις να διαχειρίζεται.
Σαν συνέπεια της αποδοχής του τρόπου που λειτουργεί ο κόσμος, ο εαυτός σου τίθεται στην υπηρεσία, της όποιας αστυνομίας επιβάλει αυτόν τον τρόπο. Εσύ είσαι αυτός που ζητά την ασφάλεια που μπορεί να προσφέρει ο οπλισμός της. Προφανώς εγγυάσαι για την χρήση του. Λογικά ευθύνεσαι και για κάθε θάνατο που αυτή προκαλεί.
Είναι, λοιπόν, χυδαίο και γελοίο, το να αποφεύγεις τον ρόλο του απολογητή της εξουσίας όταν είσαι ο ίδιος που, νωρίτερα, της παραχώρησε τα πάντα. Μόνη σου δικαιολογία είναι πως αυτός είναι ο τρόπος που υπάρχει ο κόσμος: «Οι άλλοι το κάνανε πρώτοι». Μία ανήλικη δικαιολογία που τελικά δικαιώνει την κηδεμονία που σπεύδει να σου παρέχει το κράτος. Στο μέτρο, όμως, που αναγνωρίζεις κάποιον για κηδεμόνα σου, παραχωρείς σε αυτόν και την αρμοδιότητα, του να μιλάει εκ μέρους σου. Και να το κόλπο που καθιστά την κοινή σου γνώμη ρετάλι. Είναι που θα πρέπει, σε μια τέτοια περίπτωση, να αρκεστείς σε όσα έχει την διάθεση και ταυτόχρονα την δυνατότητα να πει αυτός για εσένα. Είναι που θα πρέπει να βασιστείς στις προθέσεις του, να ταυτίσεις τις προθέσεις σου με τις δικές του και να αφαιρέσεις από τον εαυτό σου κάθε αρμοδιότητα στο πεδίο της εκφοράς λόγου, χάριν της αντιπροσώπευσης που θα σου παρέχει.
Αυτή είναι η δημοκρατία που επικαλείσαι. Αυτή είναι η δημοκρατία που, με την σειρά της, σε επικαλείται. Είναι μια δημοκρατία που σε καλεί να επενδύσεις την ζωή σου στις ιδέες και στις πρακτικές της, όποιας παρούσας, οργανωμένης κοινωνίας. Κι εσύ είσαι αυτός που το αποδέχεται, ελπίζοντας ίσως σε σίγουρες αποδόσεις. Το κάνεις αποδίδοντας την αξιοπιστία σου στο σύστημα. Το κάνεις βασιζόμενος στις εγγυήσεις για ασφάλεια που σου παρέχονται από την αστυνομία. Η νομιμότητα της ζωής που επιχειρείς, σε μια τέτοια δημοκρατία, εξαρτάται από τον νομιμοποίηση που μπορεί η οργάνωση της κοινωνίας να αντλήσει για τον εαυτό της. Παραχωρείς, οτιδήποτε σε καθιστά πρόσωπο, σε ένα υπεράνθρωπο σύστημα, με αντάλλαγμα την χυδαιότητα μίας πλαστής ταυτότητας.
Η συνθήκη είναι αυτή, έστω και αν η συναίνεσή σου δεν είναι προαιρετική. Προφανώς υπάρχει λόγος που οι νόμοι του κράτους μετατρέπουν σε υποχρέωσή σου την αποδοχή της εξουσίας. Είναι που επιτρέπουν στο κράτος την ιδιοποίηση του αισθήματος της αυτοσυντήρησης, το οποίο, διαφορετικά, θα εξυπηρετούσε τους ανθρώπους.
Αλλά αν η πραγματικότητα είναι κάπως έτσι, τότε η επιλογή που συνεπάγεται δικαίωμα λόγου, ονομάζεται αυτοδιάθεση. Ονομάζεται ενηλικίωση και μάλλον περιγράφει τον μόνο λογικό τρόπο, να υπάρχει ο άνθρωπος στην γη. Στο μέτρο όμως της ενηλικίωσης που διεκδικείς για τον εαυτό σου είναι που αντιστοιχεί το μέτρο της ευθύνης για ό,τι προκαλεί η παρουσία σου στον κόσμο. Ανέλαβε λοιπόν την ευθύνη ή σώπα.
Σε κάθε περίπτωση η θέση που ετοίμασες ή εξουσιοδότησες άλλους να ετοιμάσουν για σένα δεν είναι εύκολη. Φταίει είτε που εσύ τα σκάτωσες είτε που τα σκάτωσαν οι αντιπρόσωποί σου αντί για σένα. Σίγουρα όμως το δεδομένο το οποίο οφείλεις να αντιμετωπίσεις είναι πως τα πράγματα είναι για κάποιον λόγο σκατά.
Ο τρόπος να γίνεις συνένοχος σε κάθε έγκλημα είναι έτοιμος και λίγο ως πολύ εύκολος. Προφανώς τον ετοίμασε όποιος είχε κρίματα να μοιραστεί μαζί σου. Προφανώς αν ξέρει τον τρόπο να απεμπλακείς δεν έχει συμφέρον να σου τον αποκαλύψει. Θα πρέπει να το κάνεις μόνος.
lewnidas papavasilakis says so